Πρέπει να το γράφουμε και να το ξαναγράφουμε νομίζω, γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Γι’ αυτό και θα το αρχίσω ανάποδα. Εκεί έξω υπάρχουν “σφαλιάρες” και κινούνται ελεύθερα. Βέβαια και εσύ πράττεις ελεύθερα και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Και δεν είσαι πια παιδί, και δεν σε μαλώνει πια η μάνα σου για τους κακούς βαθμούς όταν το ξαδερφάκι σου έχει καλύτερους, και δεν φταίει πια ο δάσκαλος που δεν σε συμπαθεί επειδή θέλεις να λες τη γνώμη σου και τον αμφισβητείς… Και φυσικά δεν άλλαξε τίποτα όταν αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την περιγραφική αξιολόγηση στο Δημοτικό αντί των “σκληρών” βαθμών, γιατί απλά η αξιολόγηση και η σημασία της δεν είχαν γίνει συνείδηση και καθημερινή πράξη. Τώρα πολύ απλά μαθαίνεις, επίσης ελεύθερα και συχνά βίαια, αν και η μάνα σου και ο δάσκαλος έπραξαν σωστά, αντιλαμβανόμενοι το ρόλο και τις ευθύνες τους.
Δεν είναι κακό να αγαπάς το παιδί, αντίθετα μάλιστα, το παιδί χρειάζεται αγάπη για να μάθει κι αυτό να αγαπά. Να αγαπά τη ζωή και να εκτιμά την αξία της, να αγαπά τους ανθρώπους και να απολαμβάνει τη συντροφικότητα, να αγαπά τα ωραία πράγματα και να ασχολείται με αυτά. Κακή και λανθασμένη ως μέθοδος παιδαγωγικής -χωρίς προαπαιτούμενες ακαδημαϊκές γνώσεις- είναι η χαριστική συμπεριφορά, αυτή που σήμερα παραβλέπει και συχνά επιβραβεύει χωρίς λόγο, αυτή που (υπο)κινείται από μικρή ή μεγαλύτερη ιδιοτέλεια με ή χωρίς εισαγωγικά, αυτή που δυστυχώς εκπαίδευσε και εκπαιδεύει γενιές, για τις πράξεις των οποίων απορούμε. Απορήσαμε και με τα διδάγματα της Ιστορίας πολλές φορές, όταν συνειδητοποιούμε -μάλλον όμως μόνο χάριν βαθυστόχαστων ιστορικών αναλύσεων- πως και οι ηγεσίες χαρίζονταν στους λαούς, όταν πια είχαν ήδη εκπαιδευτεί στραβά και ως ενήλικες πλέον δεν μπορούσαν να επανεκπαιδευτούν “εν μια νυκτί”.
Το βάρος για όλα αυτά θα καλούνται να σηκώσουν πάντα αυτοί που “διδάσκουν” -όχι απαραίτητα οι δάσκαλοι του σχολείου- και φυσικά ο καθένας μας στο πεδίο της ενήλικης ζωής του. Όσο για τους Δασκάλους του σχολείου, αυτοί θα πρέπει πάντα να ετοιμάζουν όλους τους άλλους… Και οφείλουν να τους μαθαίνουν εγκαίρως πως η ζωή έχει το δικό της “αλφάδι”…